-shia%20muslim.gif)
مقاله سری سوم: کوفیان و منتظران ظهور (3) ...
امام حسین قبل از آغاز جنگ نزد عمر سعد رفتند. اما نه برای مذاکره ، بلکه برای نصیحت ...
در دو گفتار پیشین ساختار جمعیتی کوفه و اصالت پول برای کوفیان مطرح شد. در این مقاله برآنیم که چند سوال اصلی را مطرح کرده و به پاسخگویی به آن بپردازیم.با سایت انتظار ظهور همراه باشید:
در تاریخ آمده است که دوازده هزار نامه، برای دعوت از امام حسین (ع)، از طرف مردم کوفه، فرستاده شد که بعضی ازآنها جمعی بوده و تا سی نفر نیز آن را مهر و تایید نموده بودند. اما سوال اینست که دعوت کنندگان امام عصر خود، در کوفه چه کسانی بودند؟ و با چه انگیزه ای ایشان را دعوت نمودند؟ و چرا پس از قبول دعوت امام، وی را تنها گذاشته یا بعضا با ایشان جنگیدند؟
اولین گروهی که به امام نامه نوشتند شیعیان کوفه بودند. همانگونه که پیش از این اشاره گردید، شیعه در آن زمان به کسی اطلاق میشد که شیخین و حضرت علی(ع) را قبول و به عثمان نقد داشت. لازم به ذکر است جمعیت شیعه، به معنای کنونی آن، در کوفه بسیار کم و اندک شمار بوده و برای معرفی ایشان از لغت «رافضی» استفاده میشد، از جمله این افراد به «مسلم بن عوسجه» و «حبیب بن مظاهر» میتوان اشاره کرد که به هر صورت ممکن،خود را به امام رسانده و در نهایت به شهادت رسیدند.اما شیعیان عوامی که به امام حسین (ع) نامه نوشتند، امام را نه به عنوان امام زمان خود، بلکه به عنوان خلیفه قبول داشتند. همانگونه که بعد از مرگ عثمان به سمت حضرت علی (ع)رفتند اما نه به عنوان امام و ولی، بلکه برای جانشینی عثمان و منصب خلافت.
زمانی که «ابن زیاد» وارد کوفه شد به واسطه ی والیانی که داشت، 12000 نفر از شیعیانی که به امام نامه نوشته بودند را، دستگیر و به زندان انداخت. مختار یکی از این افراد بود.
عدهای نیز جزو عموم مردم و نه از شیعیان، بودند. در بین این افراد نامه هایی با بیش از سی امضا وجود داشت.
کسانی نیز در بین دعوت کنندگان حضور داشتند که درگیر جو احساسی جامعه برای حضور امام(ع) شده بودند و برای عقب نماندن از قافله به امام نامه نوشتند اما وقتی پای منافع مالی و زن و فرزندشان به میان آمد امام را رها کرده و به جنگ با ایشان پرداختند؛ ز جمله ی این افراد عمر سعد بود!!
امام حسین قبل از آغاز جنگ نزد عمر سعد رفتند. البته نه برای مذاکره ، بلکه برای نصیحت.عمر بهانه آورد که اموال و اولادم در کوفهاند و اگر با شما نجنگم ابن زیاد آنها را مصادره میکند. امام حسین (ع)به وی فرمودند: من از مال دنیا بینیازت میکنم و سلامت زن و فرزندت را ضمانت میکنم. عمر گفت: ابن زیاد به من قول ملک ری را داده است. امام حسین فرمودند: تو از گندم ری نخواهی خورد و چنین نیز شد.
خداوند در آیه ی 24 سوره ی توبه به ویژگی های کسانی اشاره میکند که از ترس اموال، اولاد،همسران و کساد شدن تجارتشان از جهاد برای خدا رویگردانند و آنها را قومی فاسق میشمارد که به زودی عذاب خداوند بر آنها نازل خواهد شد.
قُلْ إِن کَانَ آبَاؤُکُمْ وَأَبْنَآؤُکُمْ وَإِخْوَانُکُمْ وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا وَمَسَاکِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْکُم مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى یَأْتِیَ اللّهُ بِأَمْرِهِ وَاللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ .
"بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى که گرد آوردهاید و تجارتى که از کسادش بیمناکید و سراهایى را که خوش مىدارید نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وى دوستداشتنىتر است پس منتظر باشید تا خدا فرمانش را [به اجرا در] آورد و خداوند گروه فاسقان را راهنمایى نمىکند."
اما در این بین کسانی بودند که با انگیزه های مادی و برای تصاحب مقام نامهنگاری کردند . اینان با خود اندیشیدند که اگر امام حسین(ع) به کوفه بیاید و خلافت را به دست بگیرد مقام و پست ها را به کسانی خواهد داد که از ایشان دعوت کردند. شبث بن ربیع و یزید بن حارث از جمله ملعونینی بودند که با چنین نیتی نامه نوشتند و پس از رسیدن امام به کربلا به شدت مواضعشان تغییر کرد و در صف اول جنگ با امام ایستادند.
در جامعه ی کنونی نیز از هر پنج دسته ی ذکر شده نمونه هایی را شاهدیم که به امید خدا در شماره بعد به آنها خواهیم پرداخت.
ادامه دارد....
(مصاف)
مقالات پیشین:
